Naprawiamy uszkodzenia tarasów.
Wykonujemy niewielkie naprawy jak odpadające płytki, uszkodzone orynnowanie czy uszkodzenia obróbek blacharskich aż po generalne remonty.
Wykonujemy oględziny uszkodzeń i wykonujemy kosztorys.Jeśli taras jest bardzo zniszczony, czyli: płytki odpadają, wylewka betonowa łuszczy się, warstwa izolacji przeciwwilgociowej jest popękana, a nawet strop łuszczy się, zbijamy wszystko aż do zbrojenia stropu!
Zabezpieczamy beton stropu i przyległych ścian antygrzybicznie, zabezpieczamy zbrojenie stropy antykorozyjnie. Następnie wykonujemy wylewkę uzupełniającą strop i jeśli pomieszczenie pod tarasem jest ogrzewane układamy ocieplenie styropianowe.
Zachowując właściwe techniki (dylatacje, kąty nachylenia, zakładki) wykonujemy wylewkę, układamy dwie warstwy izolacji wodnej (papa na lepiku) i zakładamy ją na ok 20 cm na przyległą ścianę, następnie wykonujemy następną wylewkę jako podkład pod płytki. Płytki są układane oczywiście na mrozoodporny klej i spoinowane również fugą do zastosowań zewnętrznych.
Wykonujemy oczywiście też obróbki blacharskie. Dajemy gwarancje na nasze usługi, a w przyszłości podejmujemy się sezonowych przeglądów naprawianych przez nas tarasów.
piątek, 28 września 2012
czwartek, 27 września 2012
Ocieplanie elewacji
W celu zmniejszenia wydatków na ogrzewanie budynku, warto pomyśleć o dociepleniu elewacji.
Najczęściej używa się do tego celu płyt styropianu lub twardej wełny mineralnej.
Przygotowanie podłoża.
Podłoże do przyklejania izolacji w systemie dociepleń powinny być suche, czyste, nieprzemarznięte. Jeśli kładziemy ocieplenie na stary tynk, należy sprawdzić czy nie jest odparzony i nie występują „spurchlenia”, w innym wypadku podłoże nie będzie miał należytej nośności. Wszelkie zanieczyszczenia i substancje zmniejszające przyczepność powinny zostać bezwzględnie usunięte. Podłoża chłonne powinny zostać zagruntowane środkami głęboko penetrującymi.
Po przygotowaniu podłoża można i powinno się przeprowadzić próbę nośności. Polega ona na przyklejeniu do podłoża kostek styropianu o wielkości 10cm x 10cm w rożnych częściach budynku. Po 5 dniach należy wykonać próbę zrywania styropianu. Jeżeli nastąpi rozerwanie styropianu w jego objętości, to wynik prób jest pomyślny, podłoże jest dostatecznie nośne. Po sprawdzeniu nośności podłoża należy sprawdzić na ile jest ono równe. Niewielkie nierówności można wyrównać zaprawą, którą będzie przyklejany materiał izolujący.
Klejenie izolacji termicznej.
Klejenie warstwy izolacyjnej dobrze jest rozpocząć od przymocowania listwy cokołowej. Listwa cokołowa nie jest elementem koniecznym jednak jej zastosowanie znacznie ułatwia przyklejanie kolejnych warstw izolatora, dodatkową korzyścią jest ochrona izolatora przed uszkodzeniami mechanicznymi. Niezależnie od tego czy listwa startowa została zastosowana czy nie, warstwę zbrojącą należy wykonać tak aby otaczała dolną część izolatora, a siatka wchodziła pomiędzy warstwę izolacyjną i podłoże przynajmniej 10 cm.
Klejenie styropianu.
Do klejenia płyt styropianowych można wykorzystać klej do styropianu lub klej uniwersalny (do zatapiania siatki).
Klej można nakładać na dwa sposoby:
Pierwsza metoda: obwiedniowo-punktową.
Klej na powierzchni płyty powinien być naniesiony jako półwałek na krawędziach płyty, nie węższy niż 3 cm, dodatkowo uzupełniony o odpowiednią ilość „placków” o średnicy ok. 10 cm.
Nie wolno kleić płyt tylko na „placki”, takie klejenie płyt utrudnia ich poprawne i równe przyklejenie.
Druga metodą jest nanoszenie kleju na całą powierzchnie płyty. Polega to na nałożeniu kleju na całą powierzchnię płyty styropianowej przy użyciu pacy zębatej. Można zastosować ten sposób jedynie na równych powierzchniach.
Niezależnie od wybranej przez nas metody klejenia, płyty styropianowe przykleja się do podłoża „na mijankę” a przesunięcie krawędzi pionowej na poszczególnych warstwach powinno wynosić minimum 15 cm, zasadę tą można pominąć przy wyklejaniu ościeży. Płyty styropianowe umieszczone w narożnikach otworów powinny być umocowane tak aby linia krawędzi płyty styropianowej nie była przedłużeniem linii krawędzi otworu.
Na narożnikach budynku styropian powinien być ułożony na przemian. Wszystkie płyty należy układać z należytą starannością, tak aby pomiędzy poszczególnymi płytami nie powstawały szczeliny. Ewentualne niedoskonałości powstałe przy układaniu należy uzupełnić przy użyciu odpowiedniej pianki nisko rozprężnej, przed użyciem należy sprawdzić czy pianka nie powoduje rozpuszczenia styropianu. Niedopuszczalne jest wypełnianie szczelin klejem. Takie rozwiązanie pociąga za sobą zmianę deklarowanej izolacji termicznej układu oraz może prowadzić do okresowego bądź trwałego przebarwienia elewacji.
Łączniki mechaniczne.
Stosowanie łączników mechanicznych powinno być zgodne z opisem w projekcie technicznym ocieplenia. Każdy zastosowany łącznik powinien być na tyle mocny by siła potrzebna do wyjęcia pojedynczego łącznika była nie mniejsza niż 0,2 kN. Łączniki użyte do dodatkowego mocowania płyt izolatora na podłożach monolitycznych powinny być wbite w podłoże na minimum 5 cm, łączniki użyte do dodatkowego mocowania płyt izolatora do podłoży z materiałów szczelinowych powinny być dobrane tak, by łącznik przechodził przynajmniej przez dwie ścianki bloczka a montaż trzpienia izolatora nie powodował wykruszenia ścianek bloczka. Łączniki można montować po wstępnym związaniu kleju tj. po 2-3 dniach po przyklejeniu płyt.
Kołkowanie płyt styropianowych.
Budynki nie wyższe niż 12 m na których jako izolator został zastosowany styropian nie wymagają dodatkowego mocowania płyt za pomocą łączników mechanicznych. Wyjątek od tej zasady to narożniki budynków, które należy kołkować każdorazowo przy użyciu dwu kołków na płytę w odległości ok. 20 cm od krawędzi podłoża. Płyty styropianowe na budynkach wyższych niż 12 m należy kołkować zgodnie z projektem używając 4 do 8 łączników na 1 m2.
Wykonanie warstwy zbrojącej.
Przed wykonaniem warstwy zbrojącej należy wyrównać warstwę izolatora i zaszpachlować talerzyki łączników. Po wyschnięciu miejsc szpachlowania można rozpocząć wykonywanie warstwy zbrojącej. Wykonanie warstwy szpachlowej należy rozpocząć od nałożenia dodatkowych pasów siatki o wymiarach ok. 20 x 40 cm na górnych i dolnych narożnikach otworów.
Po wyschnięciu wcześniej wykonanych wzmocnień należy nałożyć klej szpachlowy na izolator. Warstwa powinna mieć grubość 2 do 3 mm. W świeżą warstwę kleju należy zatopić siatkę z włókna szklanego o odpowiedniej gęstości stosując zakład poszczególnych połaci siatki nie mniejszy niż 10 cm. Niedopuszczalne jest układanie siatki bezpośrednio na izolatorze. Po dokładnym zatopieniu siatki w kleju szpachlowym, metodą „mokre na mokre” należy nałożyć warstwę wyrównującą z tego samego kleju. Po wyschnięciu powierzchnia warstwy zbrojącej powinna być równa, a jej grubość powinna wynosić 3 do 5 mm. W razie potrzeby wzmocnienia powierzchni elewacji można na poziomie parteru wykonać podwójne zbrojenie siatką.
Wykonanie wyprawy tynkarskiej.
Wyprawę tynkarską w systemie ociepleń może stanowić tynk mineralny malowany farbą silikatową lub silikonową, tynk akrylowy, silikatowy lub silikonowy. Również wyprawę tynkarską w systemie ociepleń może stanowić tynk mineralny malowany farbą silikatową lub silikonową, tynk silikatowy lub silikonowy. Tynk akrylowy i mineralny jest dostępny jako „baranek” o ziarnie 1,5mm oraz 2,0mm lub „kornik” o ziarnie 2,0mm lub 2,5mm. Tynk silikatowy i silikonowy jest dostępny jako „baranek” o ziarnie 1,5mm oraz 2,0mm. Bez względu na użyty rodzaj wyprawy prace na elewacji należy rozplanować tak, by łączenia poszczególnych fragmentów tynku wykonywane były metodą „mokre na mokre” na inne łączenia na załomach budynku lub za rurami spustowymi bądź w miejscach łączenia kolorów. Tynk dekoracyjny można nakładać na uprzednio zagruntowane podłoże. Do gruntowania należy użyć płynu gruntującego odpowiedniego do rodzaju tynku. Grunt należy nałożyć pędzlem lub wałkiem na suche podłoże. Do oceny podłoża można przyjąć przytaczaną wcześniej zasadę uproszczoną ( 1mm grubości na 1 dzień), przy szacunkach należy uwzględnić warunki pogodowe, w czasie dużej wilgotności, jak też bezpośrednio po opadach czas schnięcia warstwy szpachlowej może ulec znacznemu wydłużeniu.
Nakładanie tynku można rozpocząć po wyschnięciu zagruntowanej powierzchni ale nie wcześniej, niż w 24 godziny po nałożeniu gruntu. Tynki „baranek” nakładane są na około 1,5mm lub 2,0mm grubości ziarna, tynki „kornik” nakładane są na grubość ziarna wiodącego. Tynki należy nakładać z należyta starannością, nie dopuszczając do powstania niezatartych lub przetartych fragmentów. Na nieprawidłowo zatartych powierzchniach światło odbija się pod innym kątem niż od prawidłowo zatartej powierzchni i powoduje wrażenie innego koloru tynku. Jest to duży błąd wykonawczy, którego nie można zniwelować poprzez przemalowanie tynku.
Tynki akrylowe „baranek” i „kornik” oraz silikatowe „baranek” lub silikonowe „kornik” dostępne są w bardzo szerokiej gamie kolorystycznej i nie wymagają dodatkowego malowania farbą. Tynki mineralne „baranek” i „kornik” dostępne są jako produkt szary i biały. Tynki powinny być malowane farbą silikatową lub silikonową. Malowanie tynków mineralnych farbą niezależnie od zmiany walorów estetycznych elewacji poprawia hydrofobowość systemu.
Najczęściej używa się do tego celu płyt styropianu lub twardej wełny mineralnej.
Przygotowanie podłoża.
Podłoże do przyklejania izolacji w systemie dociepleń powinny być suche, czyste, nieprzemarznięte. Jeśli kładziemy ocieplenie na stary tynk, należy sprawdzić czy nie jest odparzony i nie występują „spurchlenia”, w innym wypadku podłoże nie będzie miał należytej nośności. Wszelkie zanieczyszczenia i substancje zmniejszające przyczepność powinny zostać bezwzględnie usunięte. Podłoża chłonne powinny zostać zagruntowane środkami głęboko penetrującymi.
Po przygotowaniu podłoża można i powinno się przeprowadzić próbę nośności. Polega ona na przyklejeniu do podłoża kostek styropianu o wielkości 10cm x 10cm w rożnych częściach budynku. Po 5 dniach należy wykonać próbę zrywania styropianu. Jeżeli nastąpi rozerwanie styropianu w jego objętości, to wynik prób jest pomyślny, podłoże jest dostatecznie nośne. Po sprawdzeniu nośności podłoża należy sprawdzić na ile jest ono równe. Niewielkie nierówności można wyrównać zaprawą, którą będzie przyklejany materiał izolujący.
Klejenie izolacji termicznej.
Klejenie warstwy izolacyjnej dobrze jest rozpocząć od przymocowania listwy cokołowej. Listwa cokołowa nie jest elementem koniecznym jednak jej zastosowanie znacznie ułatwia przyklejanie kolejnych warstw izolatora, dodatkową korzyścią jest ochrona izolatora przed uszkodzeniami mechanicznymi. Niezależnie od tego czy listwa startowa została zastosowana czy nie, warstwę zbrojącą należy wykonać tak aby otaczała dolną część izolatora, a siatka wchodziła pomiędzy warstwę izolacyjną i podłoże przynajmniej 10 cm.
Klejenie styropianu.
Do klejenia płyt styropianowych można wykorzystać klej do styropianu lub klej uniwersalny (do zatapiania siatki).
Klej można nakładać na dwa sposoby:
Pierwsza metoda: obwiedniowo-punktową.
Klej na powierzchni płyty powinien być naniesiony jako półwałek na krawędziach płyty, nie węższy niż 3 cm, dodatkowo uzupełniony o odpowiednią ilość „placków” o średnicy ok. 10 cm.
Nie wolno kleić płyt tylko na „placki”, takie klejenie płyt utrudnia ich poprawne i równe przyklejenie.
Druga metodą jest nanoszenie kleju na całą powierzchnie płyty. Polega to na nałożeniu kleju na całą powierzchnię płyty styropianowej przy użyciu pacy zębatej. Można zastosować ten sposób jedynie na równych powierzchniach.
Niezależnie od wybranej przez nas metody klejenia, płyty styropianowe przykleja się do podłoża „na mijankę” a przesunięcie krawędzi pionowej na poszczególnych warstwach powinno wynosić minimum 15 cm, zasadę tą można pominąć przy wyklejaniu ościeży. Płyty styropianowe umieszczone w narożnikach otworów powinny być umocowane tak aby linia krawędzi płyty styropianowej nie była przedłużeniem linii krawędzi otworu.
Na narożnikach budynku styropian powinien być ułożony na przemian. Wszystkie płyty należy układać z należytą starannością, tak aby pomiędzy poszczególnymi płytami nie powstawały szczeliny. Ewentualne niedoskonałości powstałe przy układaniu należy uzupełnić przy użyciu odpowiedniej pianki nisko rozprężnej, przed użyciem należy sprawdzić czy pianka nie powoduje rozpuszczenia styropianu. Niedopuszczalne jest wypełnianie szczelin klejem. Takie rozwiązanie pociąga za sobą zmianę deklarowanej izolacji termicznej układu oraz może prowadzić do okresowego bądź trwałego przebarwienia elewacji.
Łączniki mechaniczne.
Stosowanie łączników mechanicznych powinno być zgodne z opisem w projekcie technicznym ocieplenia. Każdy zastosowany łącznik powinien być na tyle mocny by siła potrzebna do wyjęcia pojedynczego łącznika była nie mniejsza niż 0,2 kN. Łączniki użyte do dodatkowego mocowania płyt izolatora na podłożach monolitycznych powinny być wbite w podłoże na minimum 5 cm, łączniki użyte do dodatkowego mocowania płyt izolatora do podłoży z materiałów szczelinowych powinny być dobrane tak, by łącznik przechodził przynajmniej przez dwie ścianki bloczka a montaż trzpienia izolatora nie powodował wykruszenia ścianek bloczka. Łączniki można montować po wstępnym związaniu kleju tj. po 2-3 dniach po przyklejeniu płyt.
Kołkowanie płyt styropianowych.
Budynki nie wyższe niż 12 m na których jako izolator został zastosowany styropian nie wymagają dodatkowego mocowania płyt za pomocą łączników mechanicznych. Wyjątek od tej zasady to narożniki budynków, które należy kołkować każdorazowo przy użyciu dwu kołków na płytę w odległości ok. 20 cm od krawędzi podłoża. Płyty styropianowe na budynkach wyższych niż 12 m należy kołkować zgodnie z projektem używając 4 do 8 łączników na 1 m2.
Wykonanie warstwy zbrojącej.
Przed wykonaniem warstwy zbrojącej należy wyrównać warstwę izolatora i zaszpachlować talerzyki łączników. Po wyschnięciu miejsc szpachlowania można rozpocząć wykonywanie warstwy zbrojącej. Wykonanie warstwy szpachlowej należy rozpocząć od nałożenia dodatkowych pasów siatki o wymiarach ok. 20 x 40 cm na górnych i dolnych narożnikach otworów.
Po wyschnięciu wcześniej wykonanych wzmocnień należy nałożyć klej szpachlowy na izolator. Warstwa powinna mieć grubość 2 do 3 mm. W świeżą warstwę kleju należy zatopić siatkę z włókna szklanego o odpowiedniej gęstości stosując zakład poszczególnych połaci siatki nie mniejszy niż 10 cm. Niedopuszczalne jest układanie siatki bezpośrednio na izolatorze. Po dokładnym zatopieniu siatki w kleju szpachlowym, metodą „mokre na mokre” należy nałożyć warstwę wyrównującą z tego samego kleju. Po wyschnięciu powierzchnia warstwy zbrojącej powinna być równa, a jej grubość powinna wynosić 3 do 5 mm. W razie potrzeby wzmocnienia powierzchni elewacji można na poziomie parteru wykonać podwójne zbrojenie siatką.
Wykonanie wyprawy tynkarskiej.
Wyprawę tynkarską w systemie ociepleń może stanowić tynk mineralny malowany farbą silikatową lub silikonową, tynk akrylowy, silikatowy lub silikonowy. Również wyprawę tynkarską w systemie ociepleń może stanowić tynk mineralny malowany farbą silikatową lub silikonową, tynk silikatowy lub silikonowy. Tynk akrylowy i mineralny jest dostępny jako „baranek” o ziarnie 1,5mm oraz 2,0mm lub „kornik” o ziarnie 2,0mm lub 2,5mm. Tynk silikatowy i silikonowy jest dostępny jako „baranek” o ziarnie 1,5mm oraz 2,0mm. Bez względu na użyty rodzaj wyprawy prace na elewacji należy rozplanować tak, by łączenia poszczególnych fragmentów tynku wykonywane były metodą „mokre na mokre” na inne łączenia na załomach budynku lub za rurami spustowymi bądź w miejscach łączenia kolorów. Tynk dekoracyjny można nakładać na uprzednio zagruntowane podłoże. Do gruntowania należy użyć płynu gruntującego odpowiedniego do rodzaju tynku. Grunt należy nałożyć pędzlem lub wałkiem na suche podłoże. Do oceny podłoża można przyjąć przytaczaną wcześniej zasadę uproszczoną ( 1mm grubości na 1 dzień), przy szacunkach należy uwzględnić warunki pogodowe, w czasie dużej wilgotności, jak też bezpośrednio po opadach czas schnięcia warstwy szpachlowej może ulec znacznemu wydłużeniu.
Nakładanie tynku można rozpocząć po wyschnięciu zagruntowanej powierzchni ale nie wcześniej, niż w 24 godziny po nałożeniu gruntu. Tynki „baranek” nakładane są na około 1,5mm lub 2,0mm grubości ziarna, tynki „kornik” nakładane są na grubość ziarna wiodącego. Tynki należy nakładać z należyta starannością, nie dopuszczając do powstania niezatartych lub przetartych fragmentów. Na nieprawidłowo zatartych powierzchniach światło odbija się pod innym kątem niż od prawidłowo zatartej powierzchni i powoduje wrażenie innego koloru tynku. Jest to duży błąd wykonawczy, którego nie można zniwelować poprzez przemalowanie tynku.
Tynki akrylowe „baranek” i „kornik” oraz silikatowe „baranek” lub silikonowe „kornik” dostępne są w bardzo szerokiej gamie kolorystycznej i nie wymagają dodatkowego malowania farbą. Tynki mineralne „baranek” i „kornik” dostępne są jako produkt szary i biały. Tynki powinny być malowane farbą silikatową lub silikonową. Malowanie tynków mineralnych farbą niezależnie od zmiany walorów estetycznych elewacji poprawia hydrofobowość systemu.
wtorek, 25 września 2012
Remonty dachów Warszawa, malowanie dachów Warszawa i okolice
Remonty dachów Warszawa
Zajmujemy się remontami dachów, zarówno pokryć dachowych jak i konstrukcji więźby oraz takimi elementami jak rynny i, obróbki blacharskie kominów, pasów podrynnowych, podbitek dachowych.Remonty wykonujemy niezależnie od rodzaju pokrycia dachu: materiały bitumiczne jak papa i gonty, wszelkie rodzaje blach: blacha miedziana, blacha aluminiowa, blachy trapezowe, dachówki, itd.
Wykonujemy prace ciesielskie i blacharskie oraz remonty dachów warszawa.
Zajmujemy się również odświeżaniem dachu nawet jeśli nie wymaga skomplikowanych napraw. Są to prace takie jak: zabezpieczenia antykorozyjne, czyszczenie dachu z liści, mchu i innych porostów, malowanie dachu oraz inne usługi dekarskie.
Zapraszamy do korzystania z naszych usług.
Przykładowa praca - malowanie pokrycia dachu.
kliknij aby powiększyć
kliknij aby powiększyć
czwartek, 20 września 2012
Krycie dachów papą termozgrzewalną, gontem / Warszawa / Warszawa i okolice
Jesteśmy rzetelną firmą działającą na rynku od kilkunastu lat. Znamy każdy materiał na pokrycia dachów oraz techniki wykonywania więźb dachowych.
w szczególności polecamy nasze usługi w zakresie krycia dachów wszelkimi materiałami bitumicznymi jak: papy termozgrzewalne, gonty bitumiczne.
Wykonujemy usługi dekarskie:- więźby dachowe
- montaż okien dachowych,
- obróbki blacharskie
- krycie dachów blachodachówką
- krycie dachów blachą miedzianą
- krycie dachów gontem bitumicznym i papą
termozgrzewalną
- malowanie dachów
Gwarantujemy:- rzetelne wykonanie
- krótkie terminy realizacji
- doradztwo wykonawcze - materiały, technologie
- bezpłatne kosztorysy i oględziny przed przystąpieniem do
usługi
Oto przykład naszej pracy:
Stare pokrycie dachu (kliknij zdjęcie by powiększyć)
Nowe pokrycie dachu (kliknij zdjęcie by powiększyć)
w szczególności polecamy nasze usługi w zakresie krycia dachów wszelkimi materiałami bitumicznymi jak: papy termozgrzewalne, gonty bitumiczne.
Wykonujemy usługi dekarskie:- więźby dachowe
- montaż okien dachowych,
- obróbki blacharskie
- krycie dachów blachodachówką
- krycie dachów blachą miedzianą
- krycie dachów gontem bitumicznym i papą
termozgrzewalną
- malowanie dachów
Gwarantujemy:- rzetelne wykonanie
- krótkie terminy realizacji
- doradztwo wykonawcze - materiały, technologie
- bezpłatne kosztorysy i oględziny przed przystąpieniem do
usługi
Oto przykład naszej pracy:
Stare pokrycie dachu (kliknij zdjęcie by powiększyć)
Nowe pokrycie dachu (kliknij zdjęcie by powiększyć)
ODŚNIEŻANIE DACHÓW / Warszawa
Odśnieżamy każdy rodzaj dachu bez względu na stopień pochyłości spadów i materiał pokrycia.
Wyposażamy naszych pracowników w odpowiedni sprzęt do bezpiecznego poruszania się po śliskich i stromych dachach.
Pracownicy nasi są stosownie przeszkoleni i posiadają właściwe certyfikaty.
Zabezpieczamy teren wokół budynku, na którym pracujemy. Dbamy o bezpieczeństwo członków rodzin naszych Zleceniodawców, pracowników firm dla których wykonujemy usługę i postronnych przechodniów.
Przeprowadzamy oględziny dachu i rodzaju zalegającej pokrywy śnieżnej. Nie zawsze jest konieczność odśnieżenia dachu, mimo, ze wydaje się, iż śniegu jest dużo.
Tak więc, wezwanie nas nie musi oznaczać wydatków!
Nasi pracownicy są również dekarzami, dlatego możecie być państwo spokojni o swoje dachy. wiemy jak się po nich poruszać i nie uszkodzić żadnego ich elementu.
Zapraszamy do korzystania z naszych usług.
Wyposażamy naszych pracowników w odpowiedni sprzęt do bezpiecznego poruszania się po śliskich i stromych dachach.
Pracownicy nasi są stosownie przeszkoleni i posiadają właściwe certyfikaty.
Zabezpieczamy teren wokół budynku, na którym pracujemy. Dbamy o bezpieczeństwo członków rodzin naszych Zleceniodawców, pracowników firm dla których wykonujemy usługę i postronnych przechodniów.
Przeprowadzamy oględziny dachu i rodzaju zalegającej pokrywy śnieżnej. Nie zawsze jest konieczność odśnieżenia dachu, mimo, ze wydaje się, iż śniegu jest dużo.
Tak więc, wezwanie nas nie musi oznaczać wydatków!
Nasi pracownicy są również dekarzami, dlatego możecie być państwo spokojni o swoje dachy. wiemy jak się po nich poruszać i nie uszkodzić żadnego ich elementu.
Zapraszamy do korzystania z naszych usług.
czwartek, 13 września 2012
Roboty ciesielskie - więźby dachowe, ogrodzenia, zadaszenia i inne/ Warszawa
Jesteśmy firmą trudniącą się wszystkim co związane z pracami ciesielskimi, wykonujemy również prace dekarskie, czyli wszystko co związane jest z kryciem i tworzeniem dachów od podstaw. Stawiamy wszelkie możliwe konstrukcje dachowe, drewniane i więźby dachowe czyli konstrukcje nośne.
Wykonujemy zarówno tradycyjne więźby drewniane krokwiowe, krokwiowo-jętkowe oraz płatwiowo-kleszczowe, a także prefabrykowane wiązary kratownicowe, dostarczane na plac budowy w elementach gotowych do montażu, co w efekcie znacznie przyspiesza wykonanie więźby na obiekcie.
Do konstrukcji więźby używamy głownie elementów wykonanych z drewna sosnowego lub świerkowego, jednak w swojej szerokiej ofercie posiadamy również drewno budowlane innych gatunków.
Świadczymy usługi doradcze w zakresie technologii krycia w zależności od konstrukcji dachu przewidzianej projektem.
W zakres wykonywanych przez nas prac ciesielskich wchodzą również wszelkiego rodzaju prace remontowe związane z wymianą konstrukcji drewnianych, a także ciesielstwo i prace konserwacyjne istniejących już więźb dachowych, zadaszeń, domków letniskowych i innych prac tego typu.
Wykonujemy zarówno tradycyjne więźby drewniane krokwiowe, krokwiowo-jętkowe oraz płatwiowo-kleszczowe, a także prefabrykowane wiązary kratownicowe, dostarczane na plac budowy w elementach gotowych do montażu, co w efekcie znacznie przyspiesza wykonanie więźby na obiekcie.
Do konstrukcji więźby używamy głownie elementów wykonanych z drewna sosnowego lub świerkowego, jednak w swojej szerokiej ofercie posiadamy również drewno budowlane innych gatunków.
Świadczymy usługi doradcze w zakresie technologii krycia w zależności od konstrukcji dachu przewidzianej projektem.
W zakres wykonywanych przez nas prac ciesielskich wchodzą również wszelkiego rodzaju prace remontowe związane z wymianą konstrukcji drewnianych, a także ciesielstwo i prace konserwacyjne istniejących już więźb dachowych, zadaszeń, domków letniskowych i innych prac tego typu.
Konstrukcje więźby dachowej
Dach to element każdego budynku, nie tylko chroniący go ale również nadający mu charakter. Budynek może zyskać na urodzie lub być oszpecony w zależności od zastosowanej konstrukcji więźby i zastosowanego pokrycia. Zdarza się i to nierzadko, że używane jest, a nawet polecane przez projektantów niewłaściwe pokrycie do zaprojektowanej przez tych samych projektantów konstrukcji więźby. Warto więc cokolwiek o tym wiedzieć.
Oto kilka najważniejszych czynników decydujących o wyborze konstrukcji więźby dachowej:
1. Układ ścian nośnych w budynku, 7-8 m to odległość niewielka lub przeciętna, powyżej 10 metrów – duża.
2. Poddasze ma być użytkowe typu strych – 1,9 metra minimum, mieszkalne – minimum 2,5 metra, stropodach – wystarczy 60 cm.
3. Przewidywane obciążenia, zwykle podyktowane nie tylko sposobem użytkowania ale również aurą – duże wiatry, lub opady śniegu, są to często uwarunkowania regionalne.
4. Jeśli pokrycie dachowe jest podyktowane przez względy zagospodarowania przestrzennego, np. w tym regionie wszystkie dachy kryte są dachówka ceramiczną. Konstrukcja, wysokość, kształt i ogólny wygląd mogą być również podyktowane przez dopasowanie się do architektury regionu.
Oto opisy konstrukcji więźby dachowej:
Więźba tradycyjna
Więźba ta zbudowana jest z elementów konstrukcyjnych połączonych w trójkąt. Dzięki takiej budowie jest sztywna i nie poddaje się obciążeniom wiatru czy zalegającego śniegu.
Istnieją trzy podstawowe typy wiązarów ciesielskich - rozporowe, bezrozporowe i mieszane.
Wiązary rozporowe: Umożliwiają wykonanie więźby nad budynkami jednotraktowymi, to budynki, których jedynymi ścianami nośnymi są ściany zewnętrzne. Najpopularniejsze dla nich są wiązary krokwiowe i jętkowe, w zależności od zastosowania poddasza.
Wiązary bezrozporowe: Stosowane są w budynkach o szerokości ponad 10-12 metrów, w których konstrukcja stropu oparta jest na ścianach wewnętrznych lub słupach podporowych i podciągach. W takich budynkach najczęściej stosowane są wiązary płatwiowo-kleszczowe.
Wiązary mieszane: zazwyczaj to wiązary mansardowe, w takim przypadku nie buduje się mieszkań na poddaszu. Mają budowę dwukondygnacyjną, w której część górna konstrukcji pracuje jako wiązar rozporowy, a część dolna jako wiązar bezrozporowy płatwiowo-kleszczowy.
Kratownice: To właściwie odrębna grupa wiązarów, zwykle stosowana w budynkach jedno-traktowych o znacznej szerokości. Podstawowe typy to wiązary trójkątne, dwutrapezowe oraz o pasach równoległych.
Więźby krokwiowe
Są to najprostsze do wykonania i najbardziej ekonomiczne więźby mające najmniej elementów.
Są stosowane przy rozpiętości ścian do ok. 7 metrów. Kąt nachylenia połaci to 30 do 50 stopni. Krokwie nie powinny być dłuższe niż 4,5 m. Można zastosować dłuższe jeśli pokrycie dachu będzie z lekkich materiałów jak papa czy blachodachówka. W zależności od sposobu oparcia krokwi na ścianach rozróżnia się dwa podstawowe typy tych konstrukcji:
- więźba krokwiowo-belkowa, w której para krokwi razem z belką drewnianego stropu tworzy trójelementowy wiązar oparty na ścianach zewnętrznych budynku. Belki tworzące strop drewniany mogą być oparte na murze bezpośrednio lub na murłacie.
- krokwie są oparte na ścianach - połączone w kalenicy i oparte na murłatach. W takim przypadku wiązar tworzą dwa elementy, a funkcję trzeciego boku trójkąta musi przejąć strop.
Więźby jętkowe
Jeden z częściej stosowanych wiązarów, posada mało elementów, więc jest ekonomiczny.
Więźbę jętkową można stosować przy odległościach między ścianami nośnymi od 5 do 12 m i kącie nachylenia połaci dachu od 25 – ok. 65° lecz zalecane jest co najmniej 35°. Jest to odmiana wiązaru krokwiowego z dodatkiem poziomego elementu, czyli tzw. jętkę. Jętka łączy i usztywnia obie krokwie. Umieszczona jest przeważnie w połowie ich długości lub trochę wyżej. Przyjmuje się, że dolna część krokwi od murłaty do jętki nie powinna być dłuższa niż 4,5 m, a górna pomiędzy jętką a kalenicą dłuższa niż 2,7 m.
Rozpiętość dachu dyktuje nam da typy rozwiązań konstrukcji dachu:
- klasyczna więźba jętkowa: jest projektowana najczęściej gdy długość jętki nie musi przekroczyć 3,5 m. Jest stosowana często w domach z poddaszem użytkowym. W takim przypadku dolna krawędź jętki powinna się znajdować 2-2,5 m nad poziomem podłogi. W dachach o niewielkim kącie nachylenia, dla zapewnienia odpowiedniej wysokości wnętrza, muruje się tzw. ścianki kolankowe. Należy pamiętać, by wzmocnić ściany konstrukcją żelbetową – wieniec lub słupki. Inaczej mogą być wypchnięte na zewnątrz na skutek rozporu krokwi;
- więźba płatwiowo-jętkowa z jedną lub dwoma ścianami stolcowymi, jednak dziś to rzadkość. Ściany takie tworzy ciąg słupów stolcowych ustawionych na podwalinie i połączonych od góry płatwią pośrednią. Konstrukcja ta ma zastosowanie przy większych rozpiętościach dachu. Podpiera się je wtedy jedną płatwią przy rozpiętości wiązarów 7,5-10 m lub dwiema gdy rozpiętość wynosi 9-12 m. Słupy stolcowe podpierające płatwie ustawia się na drewnianych belkach podwalinowych, niezależnie od materiału konstrukcji stropu. Ukośne elementy zwane mieczami spełniają dwie funkcje - usztywniają konstrukcję ściany stolcowej i są dodatkowym podparciem płatwi.
C.D.N.
Oto kilka najważniejszych czynników decydujących o wyborze konstrukcji więźby dachowej:
1. Układ ścian nośnych w budynku, 7-8 m to odległość niewielka lub przeciętna, powyżej 10 metrów – duża.
2. Poddasze ma być użytkowe typu strych – 1,9 metra minimum, mieszkalne – minimum 2,5 metra, stropodach – wystarczy 60 cm.
3. Przewidywane obciążenia, zwykle podyktowane nie tylko sposobem użytkowania ale również aurą – duże wiatry, lub opady śniegu, są to często uwarunkowania regionalne.
4. Jeśli pokrycie dachowe jest podyktowane przez względy zagospodarowania przestrzennego, np. w tym regionie wszystkie dachy kryte są dachówka ceramiczną. Konstrukcja, wysokość, kształt i ogólny wygląd mogą być również podyktowane przez dopasowanie się do architektury regionu.
Oto opisy konstrukcji więźby dachowej:
Więźba tradycyjna
Więźba ta zbudowana jest z elementów konstrukcyjnych połączonych w trójkąt. Dzięki takiej budowie jest sztywna i nie poddaje się obciążeniom wiatru czy zalegającego śniegu.
Istnieją trzy podstawowe typy wiązarów ciesielskich - rozporowe, bezrozporowe i mieszane.
Wiązary rozporowe: Umożliwiają wykonanie więźby nad budynkami jednotraktowymi, to budynki, których jedynymi ścianami nośnymi są ściany zewnętrzne. Najpopularniejsze dla nich są wiązary krokwiowe i jętkowe, w zależności od zastosowania poddasza.
Wiązary bezrozporowe: Stosowane są w budynkach o szerokości ponad 10-12 metrów, w których konstrukcja stropu oparta jest na ścianach wewnętrznych lub słupach podporowych i podciągach. W takich budynkach najczęściej stosowane są wiązary płatwiowo-kleszczowe.
Wiązary mieszane: zazwyczaj to wiązary mansardowe, w takim przypadku nie buduje się mieszkań na poddaszu. Mają budowę dwukondygnacyjną, w której część górna konstrukcji pracuje jako wiązar rozporowy, a część dolna jako wiązar bezrozporowy płatwiowo-kleszczowy.
Kratownice: To właściwie odrębna grupa wiązarów, zwykle stosowana w budynkach jedno-traktowych o znacznej szerokości. Podstawowe typy to wiązary trójkątne, dwutrapezowe oraz o pasach równoległych.
Więźby krokwiowe
Są to najprostsze do wykonania i najbardziej ekonomiczne więźby mające najmniej elementów.
Są stosowane przy rozpiętości ścian do ok. 7 metrów. Kąt nachylenia połaci to 30 do 50 stopni. Krokwie nie powinny być dłuższe niż 4,5 m. Można zastosować dłuższe jeśli pokrycie dachu będzie z lekkich materiałów jak papa czy blachodachówka. W zależności od sposobu oparcia krokwi na ścianach rozróżnia się dwa podstawowe typy tych konstrukcji:
- więźba krokwiowo-belkowa, w której para krokwi razem z belką drewnianego stropu tworzy trójelementowy wiązar oparty na ścianach zewnętrznych budynku. Belki tworzące strop drewniany mogą być oparte na murze bezpośrednio lub na murłacie.
- krokwie są oparte na ścianach - połączone w kalenicy i oparte na murłatach. W takim przypadku wiązar tworzą dwa elementy, a funkcję trzeciego boku trójkąta musi przejąć strop.
Więźby jętkowe
Jeden z częściej stosowanych wiązarów, posada mało elementów, więc jest ekonomiczny.
Więźbę jętkową można stosować przy odległościach między ścianami nośnymi od 5 do 12 m i kącie nachylenia połaci dachu od 25 – ok. 65° lecz zalecane jest co najmniej 35°. Jest to odmiana wiązaru krokwiowego z dodatkiem poziomego elementu, czyli tzw. jętkę. Jętka łączy i usztywnia obie krokwie. Umieszczona jest przeważnie w połowie ich długości lub trochę wyżej. Przyjmuje się, że dolna część krokwi od murłaty do jętki nie powinna być dłuższa niż 4,5 m, a górna pomiędzy jętką a kalenicą dłuższa niż 2,7 m.
Rozpiętość dachu dyktuje nam da typy rozwiązań konstrukcji dachu:
- klasyczna więźba jętkowa: jest projektowana najczęściej gdy długość jętki nie musi przekroczyć 3,5 m. Jest stosowana często w domach z poddaszem użytkowym. W takim przypadku dolna krawędź jętki powinna się znajdować 2-2,5 m nad poziomem podłogi. W dachach o niewielkim kącie nachylenia, dla zapewnienia odpowiedniej wysokości wnętrza, muruje się tzw. ścianki kolankowe. Należy pamiętać, by wzmocnić ściany konstrukcją żelbetową – wieniec lub słupki. Inaczej mogą być wypchnięte na zewnątrz na skutek rozporu krokwi;
- więźba płatwiowo-jętkowa z jedną lub dwoma ścianami stolcowymi, jednak dziś to rzadkość. Ściany takie tworzy ciąg słupów stolcowych ustawionych na podwalinie i połączonych od góry płatwią pośrednią. Konstrukcja ta ma zastosowanie przy większych rozpiętościach dachu. Podpiera się je wtedy jedną płatwią przy rozpiętości wiązarów 7,5-10 m lub dwiema gdy rozpiętość wynosi 9-12 m. Słupy stolcowe podpierające płatwie ustawia się na drewnianych belkach podwalinowych, niezależnie od materiału konstrukcji stropu. Ukośne elementy zwane mieczami spełniają dwie funkcje - usztywniają konstrukcję ściany stolcowej i są dodatkowym podparciem płatwi.
C.D.N.
Subskrybuj:
Posty (Atom)